کد مطلب:97282 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:247
[صفحه 38] انسان دارد. در خطبه ی 112 می خوانیم: «انما انتم اخوان علی دین الله، ما فرق بینكم الا خبث السرائر و سوء الضمائر فلا توازرون و لا تناصحون و لا تباذلون و لا توادون»: «همانا كه شما بر اساس دین خدا - كه آئین فطرت است[1] - با یكدیگر برادر و پیوسته هستید، و تنها ناپاكیهای درونی، و انگیزه های زشت موجب تفرقه و جدائی میان شما شده است كه در نتیجه تعاون و همیاری، نصیحت، بذل و بخشش و دوستی و محبت از میان شما برخاسته است»[2].
از نظر نهج البلاغه «اتحاد» امری طبیعی و فطری است، و انسان همراه با غریزه ی نوع دوستی و برادری پدید آمده، بنابراین آنچه درباره ی آن باید ریشه یابی نمود «اختلاف» است، زیرا كه اتحاد ریشه در فطرت
صفحه 38.